Li gundê min
Serê zivistanê, Miho ji kurê xwe Hemê re got: çima em vê zivistanê jinekê ji tere nayînin xwe pê gerim bikê?
Hemê ji bavê xwe ji nû ve peyda kir: erê bi Xwedê yabo ez di vê oda xwe de ji serma diqefilim.
Bavê wî çû jinek jêderê anî, dawet çêkirin, êvarî bûk derbasî odê kirin, diya zavê pêre çû ji bûkêre got: cilê xwe deyne ta zava hatî?
Diya zavê ji odê derket, bûkê li gor xesûya xwe kir cilê xwe danîn û ma şipiya li hêviya zavê.
Hemê çû derbasî odê bû bû lê tazî û tazîkiriye, Hemê çû li ber rûniştinê, weku mirov li ber sopê rûnê û dest xwe bi de sopê, dî tu tihna agir jê re tune.
Hemê jêderê got: kanî tihna te tune ev çiye?
Bûk ji liv û gotinê Hemê tirsiya hinekî xwe bi şûnde da, Hemê ji qûn ve li pey wê çû, bûk bi şûn de çû, Hemê li pey çû, ji tirsa bûkê bi xwe de mîzkir?
Hemê lê, meyzand ku av bi çaqê wê ve jê re hate dîtin: ev çawe çêbû, hîn gerimnebûye mazotê di bin re avêtin ?!
