Li gundê min:
Xelîl û Celîl bira yê hev bûn.
hikûmekê wê yek ji wan zeviyek erd dabû wan.
zeviya ku dabûn Xelîl erdek rast, axek xweşik, axek sorî tarî mirov wê dixwest ji xwe re lê, binê re.
zeviya Celîl erdek hişkî hola, tev kevir erdek bê ser û ber kurtik û mesîl.
sala ku zivistan şilî ba erdê Xelîl av digirt tovê avê ti bû erdê yan dernediket û heger derketiba jî yan yek berî dibû û yan ne dibû. li rexê dî mirov gunehdikir li yê Celîl binêre hingî xweşik çê dibê têr û tijiya wî jê tê.
lê, sala ku şilî baran kêm ba yê Xelîl ji yê Celîl çêtir çê dibû.
Tiştê ku nayê wergirtin: her salê Celîl piştî zadê xwe ji ardê radikir difrot, nirxê wî distand, ji dêvla bi wan pera Tiştek ji mala xwe û xwendina xwe ya bike, ew pere dêistê berîka pwe dev diçû dikir. di navre de jî tiştên ku gihîştine ber devê xelîl li ser bira yê xwe digotin.
