Ez ne li dijî zilaman me, lê ez mafên jinan diparêzim:
Ji hêla Aysel Hecî ve hatî nivîsandin.
Ez ne li dijî mêran im û ez êrişî wan nakim, lê ez li dijî pir fikr û rêbazên wan mehkûm im.Ji aliyek ew parêzvaniya mafên jinan dikin, û ji aliyekî din ve ew berevajiyê dikin, û ev yek durûtî ye.
Mêr bav, bira, mêr û kurê min e, ku ez jê hez dikim û serbilind im.
Men mêran hevalên min in ku ez wan hevaltiya xwe silav û serbilind dikim.
Whyima em her gav gazî wî dikin ku tenê bi tena serê xwe li ser kaxez bimîne ?!
Whyima dirûşm û axaftinên me ronî li ser erdê nabînin ?!
Ez ji wî nefret nakim ji ber ku ew di jiyanê de perçeyek jinê û hevparê wê ye.
Lê ez ji neheqiya ku piraniya wan li jinan diêşe nefret dikim.
Hin ji wan kêfxweşî dikin, û li ser zordariya xwe dixebitin, û bi gelemperî hişmendiya xwe rexne dikin, tenê !! Ji ber ku ew jin in.
Ez bi mêr re şer nakim, lê ez di civaka me de mafê jinan diparêzim.
Li wir kesên ku min sûcdar dikin zilamên herî nefret in û li dijî wan dixebitin,
Ez ji van kesan re dibêjim: Na, na, na !!
Ez ji wan nefret nakim, lê ez ji têgihîştina neyînî û nerazîbûna ku hinek ji wan li ber jinan dike ve nefret dikim.
Ez zilamê dijber nakim, ji bilî vê yekê ez ji wî re dipirsim ku hemî maf û mafên rewa yên ji ber jinê, di pratîkê de û ne tenê bi diruşmeyan bicîh tîne.
Weşanên min bi mebesta ku nekeve zilaman nebe, nirxa wan kêm bike û rêz li wan bigire, ew tenê ji daxwazên ku hewl didin û difikirin ji bo baştir guhertin, di warê jin de, û pejirandin ku ew merivek mîna wî ye, zêde dibe û xwedî heman mafan e û xwedî heman wezîfeyan e.
Gotarên min ji grûpa nezan re ku hîna jî difikirin hişmendiyek fosîlkirî ne, û ew bawer dikin ku jin ji bedenek xweştir wêdetir nîne, û ew li ber guhê guhdarî û korbûnê diçin.
Gava ku ez dibihîzim ku kesek ji jina wî re dibêje: Ez aciz kir, çima min bi te re zewicî? Ma ez ji we re ne zewicîm ku hûn ji min re xizmet bikin ?!
Whyima we bi jinekê re zewicand û wê hingê li xulam nêrî?
Jin partnerê we ye, ne xulamek ji bo we dixebite.
Hinek hîn jî israr dikin ku ew master in, û ew tiştê ku ew ji bo xwe analîz dikin înkar dikin.
Li vir ez bala dikim ku ez ne her gav generalim, ne jî tê de nav dikim, ne hemî jin wekhev in, ne jî mêr in.
Ez her dem di hemî postên xwe de behs dikim ku di her du cinsan de başî û xirabî heye, lê li gorî cih, hawîrdor û mercên ku ew lê dijîn, di cûrbecûr de ne.
Li vir ez jî ji jinan re îsbat dikim ku ez ne alîgirê jina hovane ya ku ji ber mercên mêrê xwe tawanbar dike.
Ez mafê her du aliyan diparêzim.
Ez jin teşwîq nakin ku jinberdanê bikin, wekî ku hinekan bawer dikin, lêbelê hewl didin ku bi qasî ku pêkve hevûdin bikin.
Dabeşkirina çareseriya paşîn e ku bête fikirîn, gelo ji hêla pisporan ve an jî bi şertê hevjînê ve heya ku jiyanek bi hev re nebes nebe, û ev her gav tenê ji hêla mêran ve tête biryar kirin, û kesek din nabe.
Jin di civatên me de têne raber kirin ku hest û ramanên xwe, hest û ramanên xwe bêdeng bikin, ji ber ku civak her gav mafê zilam dide, jinê tawan dike û wê sûcdar dike, û ji ber vê yekê ji hestên xwe diterikîne, ji ber tirsa gotinên mirovan û gumana.
Bê guman sûc ne bi tenê sûcê zilam e, lê jin jî wê hinekî bi hev re parve kir, ku civaka me tenê mêrxas dibe, mixabin, lê ev hemû, ji ber ku ew qurbana xwendin, adet, adet û adetên kevnare ku li ser wê zêde bûn.
Ew serdema kevir bi dawî bû, civakan pêşve çûn û pêşketin, û guherti
